معارف اسلامی

                                                           بسم الله الرحمن الرحیم   

  (7) درلذائذ دنیوى ومادّى، خودبینى وخودخواهى وجود دارد؛ هرچه راکه دوست داشته باشد ونفسِ او طلب کند، انجام مى‏دهد و دیگران هم براى او اهمّیتى ندارند واگر هم با آنهاتعاملى دارد فقط براى خواهش نفسانى خود است؛اگر رفاقت و رفت وآمدى دارد ویا گره از کار کسى باز مى‏کند فقط به خاطر منافع شخصى خود مى‏باشد واگر احساس کند که این کارها براى او و یا موقعیتش سودى ندارد، اقدام به هیچ عملِ بشر دوستانه نمى‏کند وبراى اَحَدى قدم خیرى بر نمى‏دارد.

 

    امّا در لذائذ معنوى، خودبینى وخودپسندى وخودمحورى، وجود ندارد وآنچه که موجب رضاى پروردگار متعال مى‏باشد، براى او لذّت بخش است؛ کمک به دیگران وبرطرف کردن مشکلات مردم وخدمت به مؤمنین برایش مسرّت بخش است ولو آن که براى او هیچ سودى نداشته باشد واین همان ایثار وفداکارى است که در فرهنگ دنیاطلبان، هیچ معنا ومفهومى ندارد.

 

    (8) درلذائذ دنیوى ومادّى، خطرنابودى ومرگ وجود دارد؛ حب نفس وتمایلات نفسانى چه بسا انسان را وادار به کارهائى مى‏کند که پیامد آن نابودى ومرگ است چه بسا آن چنان گرفتار هواى نفس مى‏شود که براى رسیدن به آن خواهش نفسانى عقل را از دست مى‏دهد وجان خود را به خطر مى‏اندازد ودر نتیجه نه تنهابه آرزوى خود نمى‏رسد بلکه جان خود را از دست مى‏دهد ،به نمونه هاى زیادى در تاریخ مى‏توان اشاره کرد کسانى براى رسیدن به مقام چگونه جنگهاوخونریزیها به راه انداخته‏اند وآخر الامر هم به جائى نرسیدند وبه آرزوى خود دست نیافتند وجان خود را هم از دست دادند.

 

    اما در لذائذ معنوى چون هدف رضایت معشوق معبود یعنى خداوند تبارک وتعالىاست، نه خواهش نفسانى، اگر چه خطر مرگ وکشته شدن وجود دارد ،چون هدف بندگى مى‏باشد نه رسیدن به خواهشهاى نفسانى از کشته شدن در راه خداوند متعال لذت مى‏برد واین خود توفیق وافتخارى است که اولیاءاللّه از آن استقبال مى‏کنند وازخداوند تبارک وتعالى رسیدن به آن را که همان شهادت است مسئلت مى‏نمایند که در ادعیه آمده‏است: (وقتلاً فى سبیلک فوفّق‏ لنا):خدایا توفیق شهادت در راه خودت را به ما مرحمت بفرما.